Estetyka codzienności

Potoczne powiedzenie, że istnieje „sztuka przez wielkie i małe s” nie pretenduje do tezy naukowej — a jednak już sama

W bardziej radykalnym sformułowaniu bę­dzie to polaryzacja: jednym dziełom czy zjawiskom przyzna­na zostaje zasadnicza wartościowość estetyczna, innym zaś nie; inna

A jednak, ge­neralnie rzecz biorąc, wydaje się, że zachodzi jakaś zasadnicza różnica między „klasycznym” (doskonałym) dziełem sztuki a przedmiotami pretendującymi

W wieku XIX kwestia gustu nie budziła większych wąt­pliwości, jednakże kolejne awangardy artystyczne a także zmiany w myśleniu estetycznym doprowadziły

Przyjrzyjmy się tej problematyce nieco bliżej; przy tym rysuje się tu kilka propozycji ujęć metodologicznych: psy­chologii (wówczas za piękne zostaje

Otóż zgodnie z tą koncepcją owej „potoczności piękna” będziemy upatrywać:u artysty, który rezygnując z najwyższych wartości, z do­skonałości artystycznej, podejmuje

Uodbiorcy, nie będącego znawcą sztuki; takiego, który nie upatruje w dziele sztuki wysublimowanego piękna a jedy­nie oczekuje od sztuki rozrywki,

Ów „zwrot” ma charakter naturalnego przymusu i pełni określone funk­cje życiowe (poszukiwanie światła, określonych substancji che­micznych, ziemi, wody itd.). Dla

Historyczna znajomość kolejnych stadiów rozwoju człowie­ka pozwoli nam podjąć próbę odnalezienia gatunkowej genezy kalotropizmu. A więc po pierwsze — najstarsze