CENTRALNE MIEJSCE ŚWIATŁA
Za przykład mogą tutaj służyć schody i korytarze w filmie Zeszłego roku w Marienbadzie Alaina Resnaisa, korytarze i pokoje w Procesie <1962) Orsona Wellesa, opozycja pokoi i samolotów w Gładkiej skórze (1964) Francois Truf- fauta lub antologiczny już obraz schodów w odeskim porcie i armat w Pancerniku Potiom- kinie (1925) Siergieja Eisensteina. Powtarzające się rzeczy uzyskują w kinie „wyraz twarzy”, który może się stać bardziej znaczący niż sama rzecz.Jednak centralne miejsce w świecie „słów” filmowych zajmują obrazy człowieka. Obraz człowieka wchodzi do sztuki filmowej w postaci całego świata złożonych znaków kulturowych. Na jednym biegunie sytuuje się tu właściwa rozmaitym kulturom symbolika ciała ludzkiego (symbolika oka, twarzy, ust, rąk itd.), na drugim zaś — gra aktorska jako środek łączności z widzem i jako określana komunikacja znakowa.