CZARNO- BIAŁY KADR

Kadrowi czarno-białemu można przeciwsta­wić kadry dwukolorowe o różnym zabarwie­niu (może odgrywać rolę również ich inten­sywność) oraz wielobarwne, oferujące rozma­ite i nader bogate możliwości kolorystyczne. Rzecz jasna, różnorakie kombinacje tych możli­wości, nawet w obrębie jednego poziomu, dają reżyserowi ogromną ilość środków wyrazowych. Ale na tym lista poziomów języka filmowego nie może być zamknięta.Tak na przykład stara, zdarta taśma filmo­wa nie jest bardziej związana z artystyczną strukturą filmu niż poszarpana oprawa i za- tłuszczone kartki z estetyczną naturą Don Ki­chota Miguela Cervantesa. Ale wystarczy skon­struować film na zasadzie przeplatania się sta­rych, zdartych kawałków taśmy i nowych (które będą percypowane jako neutralne, czyli jako „nie-taśma”), i nadać owemu przeplata­niu się określoną dostrzegalną regularność, a zły stan taśmy z oczywistej wady przekształci się w element języka filmowego.