NA TLE SPRZECZNOŚCI

Utożsamianie znaków z fałszem, ich zwalczanie, przybierające postać rezygnacji z pieniędzy’ społecznych symboli, nauk, sztuk, a nawet z mowy — jest częste w świecie antycznym i średniowiecznym oraz w różnych kulturach wschodnich, a w czasach nowożytnych stanowi jedną z głównych idei demokracji europejskiej, od Jeana Jacąuesa Rousseau do Lwa Tołstoja. Proces ten przebiega równolegle z apologią kul­tury znakowej, z dążeniem do jej rozwoju. Kon- flikt tych dwu tendencji jest jedną z trwalszych sprzeczności dialektycznych ludzkiej cywili­zacji.Na tle tej sprzeczności rozwijała się inna sprzeczność, bardziej wyjątkowa, ale nader trwała: tekst, który może być fałszywy — tekst,który nie może być fałszywy. Mogła ona zy­skiwać postać opozycji: mit — historia (w okre­sie poprzedzającym powstanie tekstów histo­rycznych mit należał niewątpliwie do kategorii tekstów prawdziwych), poezja — dokument i inne.