OGLĄDANY KRAJOBRAZ

Krajobraz oglądany z dołu jest z reguły nieprzejrzysty, trudny do ogarnięcia., Wspięcie się na wzniesienie lub wy­soką wieżę czyni widok przejrzystym, pozwala ująć wzro­kowo podziały, dostrzec i uporządkować ich rytm, rozszyfro­wać związki między elementami. Dostrzeżenie tych walorów krajobrazu możliwe jest m. in. dzięki zakończeniom zmysłów cenestezyjnych w mięśniach i stawach, które pozwoliły nam pokonać wysokość. Zmęczenie mięśni, przyspieszony rytm ser­ca i oddechu — o czym także wiemy z raportu zmysłów ce­nestezyjnych — wzmacnia poczucie rzeczywistości oglądane­go widoku, przekonanie, że drobne figurki drzew, cienkie pa-; semka ścieżek i dróg, małe domki, poruszające się mikrosko­pijne postacie nie są złudzeniem, lecz stanowią prawdziwy, krajobraz oglądany z góry.