PODZIELNOŚĆ KINA

Gdyby po­dzielić kino, jak czyni to Andre Bazin na umowne i realne, a granicę między nimi upa­trywać w montażu, wówczas ujdzie naszej uwa­gi inny aspekt zagadnienia: jeden z kierunków w kinematografii lat dwudziestych, ten, który unikał ostrych rozwiązań montażowych i ciążył ku „długim ujęciom”, charakteryzował się ra­żącą umownością gry aktorskiej. Z kolei kino montażowe preferowało aktorów charakterysty­cznych i zapatrując się na kronikę — usiło­wało upodobnić do siebie zachowanie aktora na ekranie i w życiu. Tak więc każda z wy­szczególnionych przez Bazina odmian kina ma własny typ umowności, a film współczes­ny nie jest automatyczną kontynuacją którejś z tych tendencji, lecz stanowi ich złożoną syn­tezę.