POKAZANA NA EKRANIE TWARZ

Na tym tle przemieszania gry i życia, które też stało się grą, owa taśma pełni funkcję bezpośredniej rzeczywistości. Nie jest więc przypadkiem, że właśnie w tym epi­zodzie człowiek spoza świata filmu, widz mówi o  tym, że zmarły artysta jeszcze za życia stał się legendą i mitem, i czy wobec tego człowiek taki w ogóle mógł istnieć. Właśnie ta wypo­wiedz razem z pokazaną na ekranie twarzą mówiącego staje się ową rzeczywistością poza- tekstową, której ekwiwalentem jest ten cały skomplikowany film, staje się ona znacze­niem taśmy filmowej. Bez niej film pozo­stałby tworem pośrednim między laboratoryj­nym eksperymentem z zakresu semiotyki ki­na a sensacyjnym pokazem tajemnic z prywat­nego życia wielkich gwiazd, w rodzaju Prywat­nego życia (1962) Louisa Malle’a.