STRUKTURA NARRACJI FILMOWEJ

Przekaz filmowy można rozpatrywać jedno­cześnie jako dyskretny, zbudowany ze znaków, i niedyskretny, w którym znaczenie przypisuje się bezpośrednio samemu przekazowi.Analogicznie można wyróżnić dwa typy mon­tażu filmowego: przyłączenie do kadru kolejne­go kadru oraz przyłączenie do kadru tego sa­mego kadru (o jakichkolwiek zmianach modalnych albo też bez zmian: zmianę kadrów krót­kich i dynamicznych na superdługie i statycz­ne można rozpatrywać jako rezultat montażu przy którym do kadru dołącza się on sam). Montaż kadrów różnorodnych aktywizuje spo­jenie znaczeniowe — czyni zeń podstawowy nośnik znaczeń; montaż jednorodny natomiast czyni takie spojenie niezauważalnym, a przejś­cie znaczeniowe — stopniowym. Dlatego też, mimo że montaż już ze swej natury zakłada ayskretność, podczas prezentacji taśmy o im- manentnym przejściu z kadru w kadr dyskretność znika, tak samo jak w mowie żywej zni­kają granice między jednostkami struktural­nymi.