SYTUACJA W KINIE

W kinie powstaje swoista pod względem semiotycmym sytuacja. System, wobec którego można zastosować klasyczną definicję języka, winien rozporządzać zamkniętą liczbą powta­rzających się znaków, które na każdym po­ziomie mogą być przedstawione jako wiązki jeszcze bardziej ograniczonej ilości cech dys- tynktywnych (różnicujących znaczenie). Twier­dzenie, że znaki języka filmowego oraz ich ce­chy dystynktywne mogą powstawać ad hoc, przeczy tej regule.Jednocześnie pojęcie języka filmowego napo­tyka jeszcze jedną trudność: jeśli w niektórych filmach (np. Siergieja Eisensteina) taśma fil­mowa wyraźnie dzieli się na dyskretne jedno­stki znaczące, czyli znaki, to w innych filmach mamy do czynienia z obrazem ciągłym, którego rozczłcnkowywanie na jednostki dyskretne zawsze sprawia wrażenie sztucznego zabiegu. Ale jeśli nie ma jednostek dyskretnych, nie ma również znaków. A czy możliwy jest system znakowy bez znaków?